Gisteren had ik er geen zin in maar voel tóch dat ik dit mag delen. Want gisteren zat ik in kleermakerszit op een van de blokken op het plein in het centrum. Meestal haal ik even een coffee to go en doe daar dan wat belletjes, mailtjes, post ik het een of ander en/of bestudeer ik mensen. Plots stond er een man voor me die wat naar me mompelde…in het Engels..óók dát nog 🙂
Afijn, ik vroeg of hij wat harder kon praten maar er kwam niet echt veel uit.
Iets zoeken….jaja… die kennen we. Maar ben de slechtste niet en vroeg wat dingen. Bleek dat hij niet echt een slaapplaats had.
Gáán we weer, dacht ik…Lang leve ons beschaafde land met zo’n 40.000 daklozen..
Afijn…
Als het waar was hè. Hij was namelijk allesbehalve het prototype zwerver. Jaja, kleren maken de man, niet?
Hij kwam naast me zitten, en voordat ik het wist waren we een half uur verder.
Waar we het over hadden? Over mensen, over zijn leven en achtergrond, over geluk, kansen, zélfs God kwam ter sprake omdat ik hem vroeg naar het getatoeëerde kruis op zijn gezicht. Ik merkte al snel dat ik dan in een bepaalde rol schiet. Je zou kunnen denken in die van een coach (hóe verrassend) maar nee…De ziel van Irma neemt het dan over.
Lang verhaal kort (er)
Ja, ik gaf hem geld voor eten. En jaja, ben me ervan bewust dat hij er óók andere dingen mee kan doen. So what…het zal je vader, zoon of vriend maar zijn hè. Leven en laten leven. We (be) oordelen elkaar véél te snel en vaak.Het is mooi om de diepte in te duiken met mensen, ongeacht uiterlijk, status en achtergrond.
Ik ben daar Godzijdank niet gevoelig voor. Ik bedoel; als je paar jaar geleden de secretaresse van de advocaat van Dhr. Holleeder mailt om te vragen of er een ‘praatjes met de ‘beste’ man in zit, dan schuw je dit soort situaties al helemáál niet. Zélfs niet als hij op een gegeven moment wat haar uit mijn gezicht strijkt met zijn vingers en hij tijdens het gesprek even zijn hand op mijn knie legt…Tsja… MeToo zal er vast ánders over denken, maar goed.. Ok, in a split second hoor ik wél een stemmetje in mijn hoofd zeggen; IR… je pasjes zitten zichtbaar in je telefoon hè
Maar de ándere stem, die van mijn ziel heeft nú even de overhand.
Ik laat hem een stukje van een inspiratievideo zien. Trent Sheldon (mijn nieuwe rolmodel) Over het feit dat geluk en zelfvertrouwen in jezelf zit, en niét in allerlei zaken, situaties en mensen buiten je.
Ik geef hem wat gemeende complimenten, en zeg o.a dat je iedere dag weer een stapje kunt zetten naar die beste versie van jezelf. Hoe ‘klein’ óók. Hij kijkt me indringend maar tegelijkertijd vol zachtheid aan en zegt; je bent een lieve vrouw, een goed mens. ‘I know’, hoor ik mezelf lachend zeggen… Ken Uzelve, niet? 🙂
Op de vraag of we niet sámen ergens wat kunnen eten of drinken, heb ik een duidelijk ‘nee’ verkocht. Ik moet stiekem een beetje lachen in mezelf; IR… misschien ben je net wat té aardig voor deze mensen…De stem van mijn ziel corrigeert die gedachte wederom; 
Nee nee dame…het is júist goed om mensen die op wélke manier dan ook worstelen, vechten en strijden…. tegen zichzelf, ánderen, wellicht tegen het leven zélf…
Om deze mensen te blijven zien, horen en daar een oprechte verbinding mee aan te gaan.
From The Heart
Waarom?
Omdat naar mijn bescheiden mening ‘Delen ook Helen’ is
Niet alleen vóór jezelf en in je zogenaamde vertrouwde veilige omgeving. Dat is namelijk ‘lekker’ té makkelijk, om maar weg te kijken van duistere zaken die zich buiten je bevinden..
De kunst van het leven is óók om, al is het maar even, om je licht júist op diegene die het wellicht het hardst nodig hebben, te laten schijnen, zodat óók zij even die (ver) lichte kant in zichzelf kunnen voelen en daarmee ervaren dat zij er óók mogen zijn…
In welke vorm en/of situatie ze dan óók verkeren…
Door dit met je te delen hoop ik dat je met andere ogen naar je medemens kunt kijken..
No fucking matter what…